Flatiron Building w Nowym Jorku (USA) - zwany "żelazko", pierwszy wieżowiec świata

Określony pierwszym wieżowcem świata.

Flatiron wybudowany jest na planie trójkątnej parceli, ma 21 pięter. Biura na węższym końcu budynku mają nieco ponad sześć stóp szerokości.

Fasada budynku wykonana jest z kamieni i płytek terakotowych, co symuluje efekt wiejskości. Można również znaleźć elementy architektoniczne francuskiego i włoskiego renesansu.

Kiedy powstał był najwyższą budowlą świata.

Gwałtowny wzrost liczby mieszkańców w Nowym Jorku na początku XX wieku i rosnące ceny ziemi zaostrzyły dodatkowo zapotrzebowanie na wysokościowce. W następnych latach w Nowym Jorku powstało tyle wieżowców, że ze względu na zaciemnienie ulic, zanieczyszczenie powietrza, spadek wartości sąsiednich terenów, Rada Miejska ogłosiła kodeks urbanizacji mający zapobiec budowaniu wieżowców na taką skalę. W jednym z punktów kodeksu napisane było, że zewnętrzna ściana budowli mogła mieć najwyżej 38 metrów wysokości, architekci obeszli to budując budowle schodkowe.

Nazwa Flatiron pochodzi od kształtu budowli, przypomina ona olbrzymie trójkątne żelazko na węgiel. Podobnie jak wiele nowych i innowacyjnych budynków tamtego okresu, konstrukcja Flatirona spotkała się z dużą krytyką, gdyż był to pierwszy trójkątny wieżowiec, a wiele osób miało wątpliwości, czy budynek wytrzyma silne podmuchy wiatru.

Ponieważ konstrukcja budowli wykonana była na stalowym szkielecie, to prace trwały bardzo szybko. Jedno piętro powstawało w ciągu zaledwie tygodnia.

Kilka lat po zakończeniu budowy Flatiron zyskał dodatkowe piętro na poddaszu. Dostęp do tego piętra jest możliwy tylko jedną windą. Dokonano wtedy także innej przebudowy, mianowicie na co drugim piętrze dodano łazienki dla kobiet, gdyż wcześniej w całym budynku były jedynie męskie toalety.

Po wybudowaniu Flatiron był nazwany The Fuller Building, na cześć architekta George'a A. Fullera, którego nazywano "ojcem wieżowców". W 1901 roku został sprzedany Harry'emu S. Black, dyrektorowi generalnemu Fuller Company za 2 miliony dolarów. Budynek pełnił funkcję biura The Fuller Company do 1929 roku.

Oryginalnymi windami w tym budynku były hydrauliczne windy Otis napędzane ciśnieniem i poddawane zarówno ekstremalnie powolnym podróżom, jak i regularnym zalewaniem. Podróż na 20 piętro potrafiła zająć nawet 10 minut.