Musée d’Orsay (Paryż) - francuskie muzeum sztuki

Musee D'Orsay to francuskie muzeum sztuki położone w sąsiedztwie rzeki Sekwany w Paryżu.

Pierwotnie w miejscu obecnej konstrukcji znajdował się Palais d'Orsay, który został spalony doszczętnie podczas rewolty komuny w 1871 roku. W 1900 roku w oczekiwaniu na Targi Światowe została zbudowana stacja kolejowa, aby jak najlepiej zaprezentować światu miasto Paryż. Miała być pierwszą na świecie stacją zdolną do prowadzenia pociągów elektrycznych.

Gare d'Orsay był siedzibą południowo-zachodniej sieci kolejowej Francji od 1900 do 1939 roku, ale stał się przestarzały, ponieważ krótsze perony nie były już w stanie zmieścić nowych dłuższych pociągów.

Plan wyburzenia dworca i postawienia na jego miejscu kompleksu hotelowego został zatwierdzony w 1970 roku, ale później odwołany.

W 1978 roku obiekt wpisano na listę zabytków i tym samym uniemożliwiono jego wyburzenie.

Budowla została ostatecznie zamknięta całkowicie w Nowy Rok 1973, wtedy to zamknięto także hotel w obrębie stacji.

Do 1975 roku, dyrekcja rozważała przekształcenie stacji w muzeum, aby pokazać francuską sztukę od połowy 1800 roku do dziś. Dwa lata później prezydent Valéry Giscard d'Estaing podjął oficjalną inicjatywę przebudowy stacji.

W zorganizowanym konkursie na projekt budynku muzeum rywalizowało sześć zespołów. Do zaprojektowania muzeum wybrano biuro ATC Architecture, w skład którego wchodziło trzech architektów Pierre Colboc, Renaud Bardon oraz Jean-Paul Philippon.

Dawna stacja kolejowa Gare d'Orsay została przekształcona w muzeum. Inauguracja odbyła się 1 grudnia 1986 przez prezydenta François Mitterranda, zaś otwarcie dla publiczności nastąpiło 9 grudnia.

Zewnętrzna część muzeum to masywna kamienna fasada z ogromnym zegarem zachowująca kształt typowych dworców kolejowych, gdy wchodzi się do środka muzeum, uderza piękno jego wnętrza.

W 1981 roku włoska architekt Gae Aulenti została wybrana do przeprowadzenia metamorfozy dworca kolejowego w Orsay. Powierzono jej zadanie zaprojektowania wnętrz, w tym wewnętrznego układu, dekoracji, mebli i wyposażenia muzeum. Jednak jej projekt wnętrz Musée d'Orsay wywołał kontrowersje.

Włoska architekt Gae Aulenti zaprojektowała ostatecznie wnętrze muzeum. Dawny hol na dworcu został przekształcony w główną arterię muzeum, a wielkie szklane zadaszenie służy jako główne wejście.

Hale muzeum są rozłożone na trzech poziomach, które obsługuje 6 wind i 10 klatek schodowych. Przestrzenie wystawowe, galerie i inne obiekty są rozmieszczone na tych trzech poziomach. Obejmują one pawilon Amont, szklany pasaż, księgarnię, audytorium, restaurację muzealną i kawiarnię Café des Hauteurs.

Od roku 1939, stacja miała wiele zastosowań, służyła jako centrum pocztowe, plan filmowy, mieścił się tam teatr Renault-Barrault, sale domu aukcyjnego Drouota, służył także do transportu jeńców wojennych z czasów II wojny światowej.

Muzeum może poszczycić się bogatą kolekcją obrazów z okresu pomiędzy latami 1848 a 1914. W swoich zbiorach posiada słynne dzieła malarzy takich jak Monet, Renoir, Van Gogh, Degas, Seurat czy Gauguin. Obecnie posiada ono około 500 obrazów impresjonistów i blisko 1100 arcydzieł postimpresjonistycznych.

W Musée d'Orsay znajduje się jeden z najwspanialszych zegarów na świecie, który kiedyś służył jako zegar dworca kolejowego.

Muzeum zostało odnowione w latach 2009-2011 w celu poprawy galerii, przestrzeni wystawienniczej i cyrkulacji.

Budynek ma 31,98 metrów wysokości, 187,99 metrów długości i 74,98 metrów szerokości. Główna hala ma 138 metrów długości, 40 metrów szerokości i 32 metry wysokości.

Na placu przed Musée d'Orsay można zobaczyć 6 rzeźb z brązu, przedstawiających kontynenty świata. Są one autorstwa odpowiednio: Ameryka Południowa - Aimé Milleta, Azja - Alexandre Falguière, Oceania - Mathurin Moreau, Europa - Alexandre Schoenewerk, Ameryka Północna Ernesta-Eugène'a Hiolle'a, Afryka - Eugène Delaplanche.

Do budowy stacji kolejowej użyto 12 000 ton metalu, co stanowi więcej niż do budowy Wieży Eiffla.

W celu rozjaśnienia wnętrza, budynek posiada aż 35 000 metrów kwadratowych szkła.

Rocznie muzeum odwiedza ok. 4 miliony zwiedzających.