Katastrofa mostu Tacoma Narrows

Dzisiaj mija dokładnie 80 lat od słynnego zawalenia się mostu Tacoma Narrows, znanego również jako "Galopująca Gerta". Most runął wskutek wad konstrukcyjnych oraz silnego wiatru, który doprowadził do wychylenia mostu dochodzącego do 8,5 metra oraz 45 stopni.

Podczas wichury 7 listopada 1940 r. most osiągnął niezwykłą oscylację, po czym spektakularnie się zawalił. Fizycy przez lata poświęcali wiele czasu i energii na badanie tego zdarzenia. Korzystając z narzędzi analitycznych i zdigitalizowanego materiału filmowego z katastrofy, studenci fizyki zarówno w liceum, jak i na studiach mogą kontynuować tę tradycję.

Był to pierwszy most, na którym zastosowano serię blachownic jako podporę jezdni. Był to także trzeci co do wielkości most wiszący w tamtych czasach, z centralnym przęsłem mającym 853 metry i dwoma przęsłami bocznymi po 335 metrów każde.

W dniu zawalenia się mostu Tacoma Narrows Bridge wiał wiatr o prędkości około 19 m/s (70 km/h). Podpora środkowa wibrowała skrętnie z częstotliwością 36 cpm (cykli / min) w dziewięciu różnych segmentach. W ciągu następnej godziny amplituda drgań skrętnych narastała, a ruch zmienił się z rytmicznego wznoszenia i opadania w dwufalowe skręcanie. Pomimo tych wszystkich ruchów, środkowa część mostu pozostała nieruchoma, podczas gdy pozostałe dwie połówki obracały się w przeciwnych kierunkach.

Następnie most został zauważalnie skręcony na dwie części, doświadczając 14 drgań/min. Ten drastyczny ruch skrętny został zapoczątkowany przez uszkodzenie taśmy łączącej się ze środkiem cięgien ukośnych. Ze względu na alternatywne ugięcie i zapadnięcie się przęseł, trzymające je wieże zostały przyciągnięte do nich. Ponadto widoczne i dominujące pęknięcia rozwinęły się, zanim cały most runął do rzeki.

Most upadł około godziny 11 rano, w zaledwie cztery miesiące od momentu jego zbudowania.