The Shard - najwyższy budynek Londynu (Wielka Brytania), Shard London Bridge

The Shard - nowoczesny szklany wieżowiec w Londynie, zbudowany na miejscu 25-piętrowego biurowca Southwark Towers.

Drapacz chmur został zaprojektowany w 2000 roku przez włoskiego architekta Renzo Piano, autora Centrum Pompidou w Paryżu.

Pomysł na budowę wieżowca powstał po raz pierwszy pod koniec XX wieku. Budynek miał zastąpić Southwark Towers wybudowany 1976 roku. Koncepcja wydawała się idealna - kilku minut spacerem od centrum finansowego Londynu, hubu transportowego podłączonego do sieci kolejowej i stacji metra.

Projekt nowego 365-metrowego drapacza chmur początkowo opracowała firma architektoniczna Broadway Malyan. Plany te zostały szybko zmniejszone, a nowy projekt złożył włoski architekt Renzo Piano. Znany architekt zaprojektował wieżowiec na nieco ponad 300 metrów w kształcie piramidy, ze szklaną strukturą.

Plany London Tower Bridge, bo tak budynek był początkowo nazywany, wywołały oburzenie konserwatorów, którzy uznali, że szklany wieżowiec nie pasuje do zabytkowej dzielnicy z niskimi murowanymi budynkami. Pomimo sprzeciwu, w 2008 roku rozebrano Southwark Towers i rok później rozpoczęto budowę The Shard. 30 marca 2012 budynek osiągnął maksymalną wysokość 309 metrów.

Kiedy ukończono londyński wieżowiec, zyskał on miano najwyższego drapacza chmur w Europie. Dopiero kilka miesięcy później jego wysokość została przekroczona przez Mercury City Tower w Moskwie. Obecnie Shard jest nadal najwyższym hotelem europy.

95-piętrowa wieża Shard wyrasta ponad inne budynki i jest widoczna z daleka. Wieżowiec wygląda szczególnie spektakularnie w nocy, gdy oglądany jest z drugiej strony rzeki. Fasada budynku składa się z kilku tysięcy szyb, a dokładnie z 11 tysięcy szklanych paneli. Pozornie niedokończona iglica jest przeznaczona do naturalnego rozpraszania nadmiaru ciepła i zmniejszania zapotrzebowania na klimatyzację.

The Shard jest wielofunkcyjnym budynkiem, z biurami, mieszkaniami, hotelem i pomieszczeniami gastronomicznymi. Posiada 72 piętra mieszkalne, 25 pięter biurowych, trzy piętra restauracji, 17-piętrowy hotel, 13 pięter apartamentów i trzykondygnacyjną galerię widokową, a także taras widokowy na poziomie 72 oraz basen na 52 piętrze.

W budynku znajdują się 44 windy, w tym kilka wind dwupoziomowych. Podróżują one z prędkością do 6 metrów na sekundę.

Długość przewodów w budynku wynosi 320 kilometrów, to odległość, jaka dzieli Londynu od Paryża.

Górne piętra wieżowca dostarczają niezwykłych widoków na okolicę. Na najwyższym użytkowanym piętrze znajduje się najwyżej położony w Wielkiej Brytanii taras widokowy oferujący wspaniałe 360-stopniowe widoki na miasto. W pogodny dzień można zobaczyć tereny oddalone o kilkadziesiąt kilometrów.

Ta przełomowa wieża była pierwszym budynkiem w Wielkiej Brytanii, który przełamał barierę 1000 stóp wysokości. Jest prawie dwukrotnie wyższa od słynnego londyńskiego "Ogórka".

Po atakach terrorystycznych z 11 września wieża została przeprojektowana, tak aby poprawić stabilność i skrócić ewentualny czas ewakuacji.

Całkowity koszt projektu przekroczył 1,2 mld funtów i objął także gruntowny remont sąsiednich dworców kolejowych i autobusowych.

Kwestie finansowe nękały budowlę od lat, ale zostały one rozwiązane w 2008 r., kiedy to cztery banki Kataru objęły 80% udziałów w projekcie (wykupienie CLS i Simona Halabiego). Wszystkie fundusze i umowy zostały następnie zabezpieczone.

Fasada The Shard jest lśniąca, ponieważ zespół sześciu sprzątaczy okien bez przerwy ją czyści. Każdego tygodnia zajmują się jedną stroną i po skończeniu czwartej strony zaczynają od początku, więc ich praca praktycznie nigdy się nie kończy.