Royal Albert Hall - wielka hala koncertowa w Londynie

Royal Albert Hall to hala koncertowa w Londynie, znajdująca się w Albertopolis, na północnym krańcu dzielnicy South Kensington.

Hala została otwarta w dniu 29 marca 1871 roku i jest jedną z najbardziej charakterystycznych budowli w Wielkiej Brytanii. Zabytek został oznaczony jako historyczny budynek klasy I.

Pierwotnie obiekt miał nazywać się The Central Hall of Arts and Sciences, ostatecznie zyskał miano Royal Albert Hall, ku pamięci męża królowej Wiktorii – księcia Alberta.

W 1851 roku, podczas Wielkiej Wystawy w Londynie zbudowano Pałac Kryształowy. Międzynarodowa wystawa okazała się wielkim sukcesem i przyczyniła się do zaproponowania przez księcia Alberta budowy stałego miejsca z dostępem do kultury i edukacji.

W kwietniu 1867 roku królowa Wiktoria podpisała dokumenty uprawniające do rozpoczęcia budowy i 20 maja został położony kamień węgielny. Postęp prac był bardzo powolny i halę koncertową ukończono dopiero po 4 latach. Uroczysta inauguracja nastąpiła 29 marca 1871 roku po przemówieniu Edwarda – księcia Walii.

Budynek został zaprojektowany przez inżynierów – Francis Fowke i Henry Y.D. Scott, a zbudowany przez braci Thomasa i Charlesa Lucasów. W projekcie sali koncertowej widoczny jest silny wpływ formy starożytnego amfiteatru. Obiekt powstał w głównej mierze z czerwonej cegły.

Royal Albert Hall jest w kształcie owalnym i mierzy 83 metry (długa oś) do 72 metrów (mniejsza oś) oraz ma wysokość 41 metrów. U góry hali widoczna jest kopuła zaprojektowana przez inżyniera Rowlanda Masona Ordisha, a wykonana ze szkła i stali kutej.

Gigantyczna szklana kopuła, która pokrywa Royal Albert Hall, ma powierzchnię ponad 20000 stóp kwadratowych. Została zaprojektowana przez zespół, który opracował m.in. stację St. Pancras ze szklanym dachem. Kopuła nadal pozostaje największą niewspieraną szklaną kopułą na świecie.

Oryginalna kopuła budynku została wykonana w Manchesterze, a następnie została rozebrana i przetransportowana do Londynu.

Na szczycie obiektu można podziwiać dużą, białą mozaikę naukowców i artystów. To wspaniałe dzieło ma długość 800 metrów. Założeniem jej architekta, generała-majora Scotta, pierwotnie było stworzenie rzeźbiarskiej mozaiki, podobnej do tych w Rzymie czy Grecji. Niestety z powodu braku pieniędzy, musiano się zadowolić wersją z płaskich kafelków.

Początkowo teatr został zaprojektowany tak, by pomieścić 8000 osób, ale ze względów bezpieczeństwa jego pojemność została ograniczona do nieco ponad 5500 miejsc. Pierwotnie korzystano z oświetlenia gazowego, które zastąpiono elektrycznym w 1897. Od 1996 do 2004 w obiekcie dokonano znaczących remontów i modernizacji.

Hala wytrzymała próby bombardowania w obu wojnach światowych, pomimo faktu, że jej kształt widziany z góry jest bardzo wyraźny i przyciągający dla atakujących. Są jednak części hali, które przez lata uległy zniszczeniu. Na przykład Queen’s Hall, który złożyła swój ostatni ukłon w 1941 roku.

Główne organy w Sali ważą około 150 ton, są jednymi z największych w Anglii i mają 9999 piszczałek. Pełne odtworzenie organów z początku XXI wieku kosztowało około 1,5 miliona funtów. Jednak budowa w latach 70. XIX wieku kosztowała 8000 funtów, co w przeliczeniu na obecne czasy wyniosłoby ok. 1 miliona funtów.

Hol główny czerpał inspirację swojego projektu zapewne z rzymskiego Koloseum. Prowadzi to jednak do różnych problemów z dźwiękiem i akustyką. Problemy te udało się zniwelować dopiero w 1969 roku, kiedy to zamontowano na suficie 135 "dysków z grzybami". W 2001 roku, 50 z nich zdjęto, gdyż okazało się, że jest ich za dużo.

Od momentu otwarcia Royal Albert Hall gościł różne gwiazdy i imprezy. Regularnie odbywają się tu festiwale muzyczne, koncerty, opery, bale, imprezy charytatywne, szkolenia, konferencje, bankiety, imprezy publiczne i turnieje tenisowe. Obecnie co roku w Royal Albert Hall odbywa się ponad 400 wydarzeń, czyli średnio więcej niż jedno dziennie. Kilkukrotnie swoje występy dawali tutaj Cirque du Soleil, a także znani artyści, jak np. The Beatles, Frank Sinatra czy Liza Minnelli.

Pod areną umiejscowione są ogromne zbiorniki wodne. Wykorzystuje się je w wodnych przedstawieniach, takich jak produkcja Madame Butterfly z 1998 roku. Wypełnienie obszaru scenicznego wodą zajmuje około godziny.

Pierwszy w historii turniej zapaśniczy sumo odbył się w Royal Albert Hall. Miało to miejsce w 1991 roku, gdy właśnie tu odbyły się zawody dziewicze tego starożytnego japońskiego sportu.