Katedra św. Piotra i Najświętszej Marii Panny w Kolonii (Niemcy) - jedna z największych budowli sakralnych świata

Prace wykopaliskowe pod fundamentami katedry dowiodły, że już w 50 roku po Chrystusie wznosiła się na tym samym miejscu świątynia rzymska. Później był to kościół biskupi , a po 935 roku został przekształcony z trzynawowego kościoła w pięcionawowy. W roku 1248 arcybiskup Konrad von Hochstaden położył kamień węgielny pod budowę nowej, gotyckiej katedry wznoszonej według wzorów francuskich.

Budowę rozpoczęto w 1248 roku. Chór ukończono dopiero w 1320 roku, a poświęcono w 1322 roku. Do 1400 roku zbudowano dwa piętra wieży południowej, a od XIV do XVI wieku środkowa i boczna nawa kościoła zostały wykonane do wysokości 15 i 18 m. Nic nie uległo zmianie do XIX wieku. W latach 1842-1880 dokończono budowę.

W niedługim czasie po ukończeniu budowy katedrę uznano za symbol Niemiec.

Katedra została po święcona w roku 1880 w obecności Wilhelma I.

Powierzchnia w środku ma 144 m długości i 45 m szerokości, a nawa środkowa ponad 43 m wysokości.

Katedra kolońska pod wezwaniem św. Piotra i Panny Marii jest pięcionawową bazyliką z trzynawowym transeptem (nawa poprzeczna, usytuowana między korpusem nawowym a prezbiterium) i prezbiterium (chór), otoczonym obejściem i wieńcem siedmiu kaplic. Wysoki, smukły korpus nawowy zamyka fasada zachodnia z dwiema wieżami, nad którymi się wznoszą hełmy w formie ażurowych iglic.

Pozorna lekkość, ciężkiej przecież, kamiennej konstrukcji i gra światła wpadającego przez barwne okna, powoduje skojarzenia tego miejsca z niebiańską katedrą. O zadziwiającym wrażeniu lekkości konstrukcji niech świadczy fakt, że pojedynczy kliniec sklepienia nawy, waży prawie 40 cetnarów.

Są tu przechowywane takie dzieła sztuki jak: pochodzący z 970 roku najstarszy zachowany wizerunek Chrystusa na krzyżu; relikwiarz Trzech Króli - największe dzieło złotnicze świata; rzeźby apostołów, umieszczone na filarach podtrzymujących chór; średniowieczne okna i wspaniałe dzieła sztuki ze skarbca katedralnego; czternastowieczne witraże; trzyczęściowy ołtarz pędzla Stephana Lochnera; dębowy krucyfiks arcybiskupa Gerona sprzed 976 roku, z nadnaturalnej wielkości figurą Chrystusa.

Podczas II wojny światowej uległy zniszczeniu między innymi sklepienia nawy głównej i północnej nawy bocznej. Przez jedenaście lat siedemdziesięciu robotników naprawiało straty. Prace prowadzono na podstawie historycznych planów katedry. Dzisiaj katedra kolońska znowu lśni pełnym blaskiem.