Harbour Bridge w Sydney (Australia) - most łukowy

Most utracił status wizualnego symbolu miasta na rzecz gmachu opery. Mostu nad portem, który przedtem przebywano tylko promem, domagano się prawie od samego początku istnienia Sydney. Byli również tacy, którzy optowali za budową tunelu. W końcu zatwierdzono projekt australijskiego inżyniera kolejnictwa, Johna Joba Crew Bradfielda. Droga biegnąca mostem, po którym jeżdżą również pociągi, została na jego cześć nazwana drogą Bradfielda.

Wypukłość łuku biegnie 134 metry nad wodami ruchliwego portu

Funkcjonalny wykonany z szarej stali łuk, pokryty 272 000 litrów szarej farby, najtańszej, jaką można było wtedy dostać. Obszar jaki trzeba było pomalować jest porównywalny z powierzchnią 60 boisk sportowych.

Most jest szeroki na 49 metrów, jest on najszerszym mostem na świecie w swojej kategorii. Zmieściło się tu osiem pasów ruchu, przejście dla pieszych, pas dla rowerów i podwójne tory kolejowe. Istnieje również możliwość wspięcia się 200 stóp w górę i przejścia po łuku, co od 2001 roku jest już legalne.

Dwie połówki łuku budowane były systematycznie z obu stron brzegu. Każda podtrzymywana od tyłu przez 128 kabli. Stalowe części produkowane były w fabrykach, transportowane pod most barkami i stamtąd podnoszone przez dwa 580 tonowe elektrycznie sterowane dźwigi.

Konstrukcja mostu waży 52 800 ton, w tym 39 000 ton sam łuk.

Przy budowie mostu zużyto: 122 000 m² skał, 95 000 m² betonu, 17 000 m² granitu.

Fundamenty na cztery wysokie na 89 metrów pylony, które dźwigają całą konstrukcję mostu zostały wkopane 12.2 metra w ziemię i wypełnione betonem oraz specjalnym wzmocnionym granitem.